Yazmayacağım diyordum; ama sonunda şu anda okuduğum üniversite ile ilgili bir yazı yazmak zorunda hissettim kendimi…
Ne kadar meraklıyız sağdan soldan duyduklarımıza inanmaya, daha da kötüsü bu ‘duyduklarımız’ doğru olmadığında körü körüne savunmaya… Bir şeylere etiket giydirmek o kadar kolay ki… Yapıştır kalsın. Etiket yapıştırılan düşünsün gerisini…
Çok mu zor bilen insanı dinlemek? Bilen, gören, yaşayan insanın tecrübesinin altında aşağılık duygusu çekmek yerine, bilgiyi kaynağından edinip rezil olmamak çok mu zor? Niye rezalet peşinde koşuyoruz!
Birkaç gün öncesi
Bir işimi halletmek için Kızılay’a inmiştim. Dönüş yolunda Karanfil Sokak‘tan Tunus durağına doğru yürürken yardım toplandığını gördüm. Kafamı diğer tarafa çevirip sıyrılmaya çalıştığımda yolun diğer tarafının da tutulmuş olduğunu farkederek kaçış olmayacağını anladım. Başımın gözümün sadakası olsun diyerek cebimde bulunan bir kâğıt parçasını verdim.
Yardım toplayan kişi:
– Bugün engelliler günü biliyor musunuz?
Ben:
– Evet evet. (Engelliler Günü 3 Aralık lan, kimi embesil yerine koymaya çalışıyorsun?)
Yardım toplayan kişi:
– Hangi üniversitede okuyorsunuz?
Ben:
– (Üniversiteli tipim de yok ama… Tövbeee…) Bilkent’teyim.
Yardım toplayan kişi:
– E o zaman şanına yaraşır bir şey versene.
Ben:
– Ben burslu öğrenciyim. (!&%!!@?!#)
Yardım toplayan kişi:
– E daha iyi ya işte.
Ben:
– !&%!!@?!#
Gördüğüm bu muamele, birkaç gündür aklımı son derece meşgul etmekte. Bir şekilde tepkimi koyabilmeli, insanlara gerçeği anlatabilmeliydim. Sonunda, pagerank‘i 3 olan blogumdan bazı gerçekleri anlatmaya karar verdim.
Bilkent’te yaşamak, Bilkent’te burslu öğrenci olmak, Bilkent’te paralı öğrenci olmak, Bilkent’te ikili ilişkiler, Bilkent’te siyasi görüş sahibi olmak vs gibi konuları yüzeysel, herkesin anlayıp fikir sahibi olabileceği bir şekilde açıklamaya çalışacağım.
Umuyorum ki, birkaç insan bu yazılara denk gelecek, gerçeğin az da olsa bir kısmını görecek, ileride aptal konumuna düşmeyecektir.
