Melekler ve Şeytanlar, Dan Brown‘un mükemmele yakın olan 4 romanının 2000 yılında çıkan ikincisidir. 4 kitabını da okumuş biri olarak, aralarında en sevdiğim kitap Melekler ve Şeytanlar olmuştu. Film çıkmadan birkaç gün önce bir tesadüf eseri bir televizyon ile karşılaşıp baktığımda 15 Mayıs’ta vizyona girecek olan bir filmin fragmanını gördüm: Melekler ve Şeytanlar. Fragmanda Tom Hanks‘i de görünce çıktığı gün filme gitmeye karar verdim. Sağolsun bir dostum da beni yalnız bırakmadı… Böylece bugün çıktığı gibi filme gidip izlemiş oldum…
Da Vinci Şifresi’ni de okuyup filmini izlemiş olduğumdan nasıl bir şey beklemem gerektiği konusunda çok kararsızdım. Filme büyük bir heyecan ile gittim; ama çok büyük bir beklentiyle gitmedim. Bu da benim için en doğru hareket oldu.
Öncelikle, baştan sona aksiyon dolu kalınca bir kitabı 140 dakikalık bir senaryoya sığdırmanın ne gibi sonuçlar doğuracağını kestirmekte zorlanmayacağınızı düşünüyorum. Zira sinema tarihi böyle felâketlerle doludur. Ama şu da var ki, senaryosunu zaten bildiğim bir filmi izleyecek de değildim. Nitekim, filmde bazı temel öğeler ya kırpılmış ya da değiştirilmişti. Kitabın başlarında Vittoria ve Robert arasında geçen “Tanrı” muhabbetinin olmayışı, olayların en başta farklı gelişimi ve kimi yerlerde karakterlerin senaryodan traşlanıp yerlerine var olanları kullanma gibi durumlarla birlikte bildiğimiz senaryo en ana hat dışında bol miktarda değişikliğe uğramış ve kitabı okumuş olduğum halde yine merakla izledim.
En başlarda compressed bir formatta verilen hikâye, kitabı okumayan insanlar için “ne oluyoruz lan!” şeklinde tepkilere sebebiyet verebilecek şekilde olsa da, ilerledikçe daha anlaşılır ve yenilir yutulur bir hikâye sunmaya başlıyor film. Filmin hiçbir bölümünde (neler olacağını bilmeme rağmen) hiç sıkılmadım desem yeridir. Özellikle göz dolduran oyunculuklarda en zor olan Carmalengo rolünü oynayan kişinin Ewan McGregor olması, ve bu rolü inanılmaz bir başarıyla oynamış olması beni mest etti.
Onun dışında, Olivetti gibi birçok karakterin zihnimde canlandırdığıma çok yakın olması; yapımcının iyi seçimlerde bulunduğuna işaret gibi görülebilir. Birçok kişinin Vittoria Vetra konusunda hayal kırıklığına uğrayacağını düşünüyorum; ama şahsen elbisesi dışında neredeyse zihnimde canlandırdığım bir Vittora buldum karşımda…
Filmin bir başka artısı ise, kitapta çok güzel şekilde tasvir edilmiş olsa da birçok mekânın gerçek halini görüyor olmamız. Yine bu mekânların ve hatta heykellerin zihnimde canlandırdığımla şaşırtıcı derecede benzerlik göstermesi, Dan Brown’un çok iyi bir tasvir yeteneğine sahip olduğunu gösteriyor olabilir. Tabi kitapta bulamayacağınız bir nokta daha var, müzikler. Çok harika olmasalar da atmosferi çok iyi tamamlamışlar.
Tüm bunların dışında, Da Vinci’den daha güzel bir film olmuş diyebilirim. Eğer Da Vinci filmini sevdiyseniz, bunu kesinlikle seveceksiniz. Tabi yine de Yüzüklerin Efendisi gibi bir Kitaptan Beyazperdeye Şaheseri olmasa da, kitabı zevkle okuyan ben, filmi de zevkle izlemiş ve verdiği paranın değdiğini düşünmüştür. Bundan sonra Dijital Kale ve İhanet Noktası’nın filmlerini bekleyerek, İhanet Noktası’nın çok daha iyi bir film olabileceğini düşünmekten kendimi alamıyorum. Bakalım zaman neler gösterecek…
evet tansel kardeşimle beraber izledik filmi, gerçekten son zamanlarda çıkan güzel filmlerden sinemada izlemenizi öneririm 🙂
Belirteyim, Ünal kardeşimiz kitabı okumadı 🙂
Bazı yerlerin açıkta kaldığını, izleyicilerin kafasında bol miktarda soru işareti kaldığını kendisi de kabul edecektir.
Eğer filmi izleyecekseniz mutlaka kitabı okumuş olan bir tanıdığınız olsun 😛
Ben kitabı da okudum filmi de izledim açıkçası filmi çok beğendim kitap kadar güzel olmuştu.
Sen de bizim tayfadansın demek.
Kitaptaki tasvirlerin gerçeklerini görmek çok güzel oldu. Onun dışında bana bir şey katmadı, ama geçenlerde başka bir arkadaş ile tekrar izledik. O baya eğlendi.
çok güzel bişeye benziyor
cumartesi pazarlari film izleyerek geciyor, tesekkurler